- məhkum
- sif. <ər.>1. Haqqında məhkəmə tərəfindən hökm çıxarılmış, hər hansı bir cəzaya məhkum edilmiş. Məhkum etmək – haqqında hər hansı bir cəza hökmü çıxarmaq, cəza vermək. Ağır cəzaya məhkum etmək. – . . Belə ki, onu <məhkəmə> öz kəndindən Şamaxıya köçürüb orada həmişəlik yaşamağa məhkum edibdir. C. M.. Məhkum olmaq – məhkəmə tərəfindən müəyyən cəza almaq. Həbsə məhkum olmaq. – Məhkum olmuş bir canitək; Ağlayırdı yalvararaq. N. R.. // İs. mənasında. Dustaq, məhbus. Beş dəqiqə sonra məhkumlar bir-bir danışdırılıb keçdilər. H. N.. Nökərlər xanın əmrilə bir məhkumu gözünü çıxarmaq üçün çəkə-çəkə meydana gətirdilər. Ə. S..2. məc. İtaət altında olan, asılı vəziyyətdə olan; hüquqsuz, tabe. Bakıda da qadınlar dörd divar arasında məhkum, məzlum, avam və cahil bir halda yaşayırdılar. H. S.. O, əzilən, məhkum ərəb deyil, artıq; O da çoxdan ayılmış! B. V.. Məhkum etmək – itaət altına almaq, tabe etmək, asılı etmək. <Kamran:> Bunları bir də məhkum etmək mümkün deyildir. H. N.. Məhkum olmaq – itaət altına alınmaq, tabe edilmək. Məhkum olmuş xalqlar.3. Məhvi, həlakı, yaxud iflası, pis gələcəyi labüd olan. Məhvə məhkum. – Əmək pərisi munisdi hər gəncə, hər ixtiyarə; İşsiz qalanlar, şübhə yox, məhkum idi səfalətə. H. C.. Gözəllik bir çiçək, məhkum solmağa; Soldurma boş yerə sən onu, gəlin! Ə. C..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.